Մի փոքր ոչ հաճելի, բայց հանրահայտ ճշմարտություն՝ Ադրբեջանի հետ «խաղաղության պայմանագրի» շուրջ ծավալված դիսկուրսի հետ կապված: Եթե դիտարկենք տարբեր տարածաշրջաններում ներքին էթնոքաղաքական կամ փոքր և միջին քաշային կարգի պետությունների միջև եղած հակամարտությունների պատմությունը, ապա պարզ կերևա, որ դրանց լուծումը կամ չլուծումն ու շարունակումը, մեծամասամբ, կախված է տվյալ տարածաշրջանի ուժային կենտրոնների դիրքորոշումներից և նրանց շահերից: Իհարկե, եթե այդ լուծումները որոշակի մարտահրավերներ են պարունակում գլոբալ կշիռ ունեցող գերտերությունների համար, նրանք ևս միջամտում են՝ իրենց շահն ապահովելու նպատակով: Այլ կերպ չի էլ կարող լինել, սա աքսիոմա է, հաստատված իրողություն:

ԱՄՆ-ը, ԵՄ-ը, ՌԴ-ն շատ արդար են վարվում այս իշխանության հետ, միակ ցավն այն է, որ տուժել և տուժելու են ժողովուրդն ու պետությունը։ Վաղը, մյուս օրը ոչ ոք իրավունք չունի քննադատելու ԱՄՆ-ին, ԵՄ-ին, Ռուսաստանին՝ Հայաստանի փոխարեն Ադրբեջանի շահերը պաշտպանելու համար...

Ջիդդայում (Սաուդյան Արաբիա) մարտի 11- ին, ինչպես արդեն հայտնի է, ավարտվել են ԱՄՆ- ի և Ուկրաինայի բանակցությունները։ Ամփոփիչ հայտարարության մեջ նշված է, որ Ուկրաինան պատրաստ է անհապաղ 30- օրյա հրադադարի ռեժիմ սահմանել, իսկ Վաշինգտոնը վերսկսում է Կիևին սպառազինությունների և հետախուզական տվյալների տրամադրումը: Քանի որ որևէ խոսք չկա նշված հրադադարի պահպանման իրավական երաշխիքների մասին, այն ռուսական կողմի հետ պայմանավորվածության դեպքում դրանից 30 օր հետո կամ ցանկացած պահի կարող է խախտվել:

«Խաղաղության խաչմերուկը», որպես տարածաշրջանային տնտեսաքաղաքական-կոմունիկացիոն նախագիծ, կարո՞ղ է արդյոք Հայաստանի համար լինել բանալի՝ տարածաշրջանային փակուղուց դուրս գալու համար: Արտաքուստ բավականին գրավիչ և խաղաղասիրական ու բարիդրացիական բովանդակություն ունեցող այս նախագիծը իրականացման ճանապարհին ունի մի քանի լուրջ խոչընդոտներ...

Նիկոլն իջեցրել է Հայաստանի նշաձողը և պետությունից ստացել փախստականների մեծ՝ 2.8 մլն-անոց ճամբար՝ տիրող բարքերով, կանոններով ու ապրողների հոգեբանությամբ։ Կա իներցիոն կյանք, կա ադմինիստրացիա և հակաադմինիստրացիա, բայց դրանք էլ արդեն պետության իշխանություն ու ընդդիմություն չեն...

Ալիևի հավակնությունների, ամբիցիաների ու քմահաճույք-կապրիզների մասին բազմիցս եմ բարձրաձայնել:

Բաքուն ցանկանում է ինստիտուցիոնալ վերափոխումներ իրականացնել նավթագազային ոլորտում։ Վերջերս հայտարարվեց առաջիկա 10 տարվա ընթացքում SOCAR-ը ազգային էներգետիկ ընկերության վերածելու մտադրության մասին (տես՝ SOCAR-ի փոխնախագահ Տ. Գուլիևի հայտարարությունը): Ի՞նչ կարող է դա նշանակել գործնականում:

Մեծ Բրիտանիան, Եվրամիությունը և Ֆրանսիան Ռուսաստանին ռազմավարական պարտության մատնելու մոլագար ձգտմամբ հնարավոր ամեն ինչ անում են ամերիկյան նախաձեռնությամբ ներկայիս բանակցությունների տապալման ու պատերազմի շարունակման համար՝ անտեսելով, որ դրա վերջը կարող է լինել միջուկային սպառազինության գործադրմամբ Երրորդ համաշխարհային պատերազմը, կամ պարզապես չհավատալով իրադարձությունների զարգացման նման ավարտին:

Իսկ ՈՒկրաինայում ոչ ոք չի ցանկանում պրեզիդենտ դառնալ: Վաշինգտոն կանչված ընդդիմադիրներ և՛ Տիմոշենկոն, և՛ Պորոշենկոն հայտարարեցին, որ պետք չի երկրում վերացնել ռազմական դրությունը և անցկացնել նախագահական ընտրություններ:

ԱՄՆ-Ուկրաինա բանակցությունների արդյունքում ծնված առաջարկությունը Ռուսաստանին՝ «30 օրվա զինադադար», հարուցել է ողջ արևմտյան աշխարհի քաղաքական առաջնորդների միաձայն արձագանքը, թե այժմ գնդակը Կրեմլի դաշտում է...